"Sanat emeği" deyince üzerinde durulması gereken en etkili hadise, kudretli bir şekilde özelleştirilmesiyle birlikte başlayan kültür geliştirmeki patlama ve dönüşümlerdir. Kültür endüstrisi biteviye dallanıp budalanmakta ve bu endüstride çalışanların sayısı her geçen gün kabarmaktadır. Medya, yayın, iletişim, PR, pazarlama/markalandırma, reklam, eğlence, spor, turizm, tasarım, eğitim, bilişim, telekomünikasyon gibi alanları dolduranların, beklenen çalışan nüfus oranı, bütün hizmet ve finans bölümü de biraraya katılınca, gelişmiş kapsamlı maddi üretim sektöründekileri varlığını sürdürmüştür. Kültür sektörünün müzeler, bienaller, festivaller, fuarlar, galeriler, müzayedeler aracılığıyla örgütlenen doğrudan sanatla ilgili ağları da giderek giriftleşmekte ve şişmektedir. Bunlar arasında sanatın küreselleştirilmesinin asal ortamları olarak ortaya çıkan bienaller, Paolo Virno ve Pascal Gielen gibi prekarite yazarları tarafından post-Fordist, gayri maddi, dayanıklı ve güvencesiz emek rejimlerinin ideal modeli olarak sınıflandırıldı. Hatta Gielen daha da ileri giderek, bütünüyle "sanat ortamının ekonomik sömürü için ideal bir model" olup olmadığını irdelemektedir. Gerçekte, bienal sanatçıları, küresel korporasyonların himayesi altında örgütlenen bu son derece otokratik ortamların bir anlamda çalışanlar sayılmazlar mı?
(Tanıtım Bulteninden)